Antalya'da yaşayan kardeşim Boğaçhan ve yine Antalya'da yaşayan sevgili Gökhan'la, turumuza 20 Mayıs Pazartesi sabahı 7'de başladı. Antalya şehir içinden Burdur yolundaki varyantlardan Kepezüstü'ne tırmandık. Ne uzun yolmuş meğer; yıllardır yüzlerce defa 10 dakikada geçmişizdir. Tabi bisiklet pedalı araba pedalından biraz farklı. Bunu daha ileri mesafelerde daha iyi anladık. Korkuteli - Burdur sapağına kadar 17 km tuttu; egzoz dumanları arasında hiç çekilir şey değildi.

İlk iniş

Büyük boyut için tıkla!

350 numaralı karayolundan Güver Uçurumu yanından ve Termessos kavşağını geçtik. Termessos'dan 4-5 km sonra Bük Deresi'nden eski Korkuteli yoluna girdik. Buraya kadar yol nefisti ama esas macera bundan sonra başladı. Buraya kadar 42 km yol yaptık.

Eski Korkuteli yolu inanılmaz güzellikte bir yol. 5 yıl öncesine kadar yoğun çalışan yol sapasağlam; İstanbul yolları ile kıyaslanamayacak kadar güzel; manzara tarif edilecek gibi değil. Burada karşılaştığımız Faruk Amcadan tarif aldık. Bu arada amacımız Antalya şehir içinden batısıda görünen dağların arkasından dolaşıp geri gelmekti.

5 km’lik dik bir yokuşla bulunduğumuz 200 metre irtifadan 600 metreye kadar çıkmamız gerekiyordu. Güneş de ensemizde boza pişiriyordu. 50 km yoldan sonra yokuş canımıza okudu. Allah'tan yolda su çok bol; soğuk su akan çeşmelerden sebeplendik. Herkesin dalga geçtiği 1,5 litrelik pet şişem her zaman olduğu gibi çeşmeler arası güneş etkisini azalttı.

Faruk Amcanın tarifine göre BÜK levhasını görünce toprak yola girecektik. Ne gezer yalnızca levhalı bir tek toprak yol geçtik onda da Lütfi Büyükyıldız Araştırma Ormanı yazıyordu. Bir tırmanmaya devam ettik. Baktık olacak gibi değil, hedeften sapıyoruz. Geri dönmeye karar verdik. Aklımız toprak yolda kaldı ama az öncesinde o kavurucu güneş altında tırmandığımız zorlu çıkışı hızla inmek her şeyi unutturdu (Tabi ki tekrar Fark Amcanın yanına gelene kadar).

Büyük boyut için tıkla!

Meğer aklımızın kaldığı yol onun bahsettiği yolmuş. "Ama orası Büyük bilmem ne ormanı" dediğimizde, tamam işte orası dedi meğer adamcağız doğru dürüst "Büyük" diyemiyormuş. Şok olduk tabi. Vedalaşırken 5 milyon mazot parası verin çıkarayım sizi oraya deyince ise mutluluğumuzu tahmin edersiniz. Neyse yokuşu çıkardı sağ olsun, bir de fotoğrafımızı çekti. Alan memnun, satan memnun.Harika bir toprak iniş. 4-5 km. Arkasından 3-4 km çay kıyısından düz yol. Çaydan geçiş 10-12 km tırmanış. Dere temiz, tek bir sinek yok. Hep dereden içtik sularımızı. 200- 300 metrede bir enerjimiz tükeniyordu. En zor anlarda rastladığımız kovanların fazla insan seven arılar hızımızı zaman zaman yokuş iniş hızımıza kadar çıkarmamıza yardımcı oldular. Bazı yerlerde yokuşlar çok dik. Her virajın ardında yeni bir tırmanış şeridine giriliyor. Ve inanın kesinlikle bitmiyor; aslında hala oradayız tırmanıyoruz diyebilirim; rüyalarıma girdi valla.

Gezimizi GPS'le kaydettik. Tırmandığımız en yüksek yer için 1158 metreyi gösterdi. O zirvenin 1 km sonrasında başlayan iniş her şeye değdi. 10 dakikada 1100 metreden 75 metreye indik. Sanki serbest düşüş yaptık.

Toplam 105 km yaptık. Planımızdaki gibi Antalya'dan görünen batı dağlarının kuzey grubunun çevresini dolaşabildik. Çok yorucuydu ama çok zevk aldık.

Antalya şehirdışı gezisi

Büyük boyut için tıkla!

Aslında abim her şeyi güzel güzel anlatmış. Ama bazı yerleri özellikle çaydan sonra 10-12 km.liko tırmanışı çok kısa geçmiş, halbuki orası bir yokuş filan değildi, orası dağa tırmanan bir patika gibi bir yerdi. Çaya gelmeden evvel ormancılarla karşılaşmıştık ve oraya bisikletlerle çıkmanın imkansız olduğunu , kendilerinin motosikletle en az 1- 1,5 saatte ve 2. vitese bile atamadan 1. viteste çıkabildikleri söylemişlerdi. Tabi ben klasik agresifliğimle bunu başarıp başaramayacağımıza karar verememeğini ( sözüm oradaki 4-5 ormancıya değil, sadece aralarındaki en kıl olanınaydı) söyledim ve yola devam ettik. Maalesef ormancıların söyledikleri doğru çıktı ve o 12 km.lik tırmanışın en az 8 km. lik bölümünü yürüyerek çıktık. Bu arada erzaklarımızı da tüketmiştik. Sadece benim yanımda getirdiğim 3 adet gofret vardı. Abimle Gökhan’ın tacizlerine ancak tırmanışın ortalarına kadar dayanabildim. Öyle enerji kaybetmiştik ki gofretlerden sonra herkes eriyen gofretin ambalajına yapışan kısımlarını tertemiz ettik. Gerçekten en büyük avantajımız yanımızda akan dere ve çeşmelerdi. Tırmanış sona erdiğinde Antalya’nın meşhur kayak merkezi Saklıkent’in son yamaçlarındaydık. 1150 metre.

[ Harita ve diğer Fotograflar ]

Ve tabi ki abimin de yazdığı gibi 10 dk. sonra 75 metredeydik, inanılmaz bir inişti, hayatımda kullanmadığım kadar frenleri o 10dk. da kullandım. Artık düzlüğe yani Çakırlar’a ulaştığımızda kendimizi ilk gördüğümüz gözlemeciye attık, tıka basa doyduktan sonra eve kalan son 15-20 km.yi geçtik. Adam başı abartısız 10ar kilo su içmemize rağmen 3 kilo kaybetmişim. Sözün kısası bizim için harika bir turdu. Ama eve vardığımızda bisikletimin yüzünü bile 3-4 gün görmek istemedim, yorgunluktan. Bu bizim ilk turumuz değildi tabi. Gökhan arkadaşımla beraber hemen hemen haftada 3-4 defa antrenmana çıkıyoruz. Abim de bize yılda 1-2 defa katılınca turlar çok uç noktalara ulaşıyor. Daha evvel Antalya Lara çıkışlı olmak üzere Göynük-Kemer, Güver uçurumu, Aksu, Kurşunlu Şelalesi gibi rotaları pedalladık. Hepsinin de ortak özelliği pedal basarken kafamızı bisikletin önüne değil, doğal güzellikler yüzünden sağa sola çevirmemizdi. Antalya’ya gelecek olan arkadaşlara da her zaman her konuda yardımcı olmaya çalışırız.

Sevgilerle...

Boğaçhan Cönkeroğlu

Arkadaşlarım gezi ile ilgili detayları gayet güzel anlatmışlar. Ben olayın biraz daha farklı bir yönüne dikkat çekmek istiyorum.

Tam 12 yıldır aktif mtb kullanıcısıyım. Gruptan bazı arkadaşlar hoşlanmayacak ama aynı zamanda bir büyük av avcısıyım. Bu nedenlerle sarp dağlarda defalarca ve bir çok seferinde günlerce bulundum. Yaşamsal tehlikeler atlattım. Açık bir şekilde itiraf etmeliyim ki, bu yaptığımız tur, en zorlu doğa mücadelemdi.

105 km nin her metresini hissettiğim, bedenimin ve dayanma gücümün sonuna kadar zorlandığı bir 105 km. Evi en çok özlediğim bir 105 km. Bisikletime aşık oldum (ilk 3 günden sonra tabi ki ) bir 105 km. Doğayla mücadelenin, başarma hazzının,fiziksel gücün sınırlarını zorlamanın o anlatılamaz mutluluğunu yaşatan bir 105 km.

Bisikletime bu turdan sonraki ilk bakımını yaptım ve odamın başköşesine yerleştirdim. Bu yazıyı sizlere onunla beraber yazdık.

Bisikletsiz ve pedalsız kalmayın.

Herkese sevgiler.

Gökhan Mergan